We hebben een heel hete augustus achter de rug, hopelijk bent u daar goed doorheen gekomen. Tijdens deze zomer hebben we ook met Coronavertraging de Eerste Communie mogen vieren voor 8 kinderen. Een prachtig feest is het geweest! En enkele broeders waren met jongeren op kamp in de bergen en hadden een gezegende tijd. Intussen is br. Johannes-Pio voor enkele weken afwezig om wat uit te rusten.
We hebben ook de kerkgang weer ietwat kunnen normaliseren, ook al blijft de vervelende noodzaak om zich in te schrijven voor de twee zondagsmissen. We hopen dat dit ook ooit weer gaat ophouden. In ieder geval hebben we besloten om als teken van hoop het “Familiefeest” eind september wel door te laten gaan.
Deze Sitio heeft als thema: “Kerk als gezin”. We kennen de uitdrukking dat ieder gezin een “huiskerk” is, dat je dus als gezin geroepen bent om het kerkzijn te beleven in gebed, in leren en in de zorg voor elkaar. Maar er is nog meer: je kunt omgekeerd de kerk ook als een gezin zien. De kerk zou de kenmerken van een gezin of van een familie moeten hebben. We kunnen ons afvragen of dat wel zo is? In onze parochie, in ons bisdom, in de kloosters, in de wereldkerk …?
Kerk zijn betekent een gezamenlijke Vader in de hemel te hebben, en in Maria een moeder, en elkaar te zien als broeders en zusters van elkaar. Het eerste kenmerk daarbij is dat we met z’n alleen bewust ons leven van onze hemelse Vader ontvangen. Dat we Hem danken voor het geschenk van ons leven en dat we Hem smeken onze levensweg te leiden en te beschermen.
En verder is het een kenmerk van een gezin dat het samen leeft. Je hebt concreet gemeenschap met elkaar. De theologie zegt dat de kerk “communio” is. We ontvangen elkaar vanuit God de Vader, met Jezus onze broeder, die zijn leven heeft geven voor zijn broers en zussen die de weg kwijt waren. Je broeders en zusters in het geloof zijn misschien niet je beste vrienden, maar toch ben je onlosmakelijk met elkaar verbonden, door de ‘bloedband’ van het doopsel.
Dat is wat wij als parochie willen beleven: samen feest vieren (Heilige Mis en sacramenten), samen ons huis en onze gemeenschap op orde houden (vrijwilligers), gastvrij zijn, etc. Mijn wens is dat we in daarin gaan groeien in dit nieuwe seizoen.
De verschrikkelijke explosie van dinsdag in Beiroet kan ons niet onverschillig laten. Help de Vereniging Elias in Zwitserland die al jaren geld inzamelt om mensen in Beiroet te steunen. Zij zorgen er voor dat 100% van uw donatie naar directe hulp aan mensen ter plaatse zal gaan.
Een Libanees lid van de Vereniging Elias is nu in Beiroet waar ze al hulp verleent namens Elias. Ze heeft de hel van de explosie meegemaakt. Help Elias helpen! U kunt uw (belastingaftrekbare) gift overmaken op rekening NL85 INGB 0005 2513 31 van de Johannes Stichting (ANBI) met vermelding van “SOS-Libanon”.
Wilt u dit bericht doorsturen aan uw vrienden en kennissen? Alle kleine (en grote) beetjes helpen zo veel...
MEER INFORMATIE OVER SOS-LIBANON: KLIK HIER
Door Karin Timmer
Op zaterdag 7 maart 2020 heeft Capella Majellana een zeer productieve zangdag gehad, waarin we stevig gewerkt hebben aan de liturgie voor de goede week. Wie had toen kunnen vermoeden dat dit één van de laatste keren zou zijn dat we elkaar zouden zien.Het werd stil,….. heel stil, voor iedereen. We missen elkaar, we missen het zingen, we missen het naar de kerk gaan en het samen vieren. Gelukkig mag er weer voorzichtig eucharistie gevierd worden, zij het met de nodige voorzorgsmaatregelen. Het samen zingen is nog niet toegestaan. Volkszang mag nog niet, daarom wordt het keervers van de psalm maar 1 x gezongen. Het volk wordt door de Cantor niet uitgenodigd om mee te zingen en de Geloofsbelijdenis en het Onze Vader wordt gesproken.Toch heeft Corona nog iets goeds teweeg gebracht.
Coronacrisis in Afrika
Eerst verschenen in Bisdomblad 'Op Tocht'
De coronacrisis raakt Afrika hard, in ieder geval op economisch gebied en waarschijnlijk ook qua gezondheid. Dat laatste is (nog) niet erg duidelijk vanwege de gebrekkige medische infrastructuur. Hulp uit het Westen is hard nodig maar het Westen is nu meer met zichzelf bezig. Een analyse door diaken Jouke Schat aan de hand van ervaringen in het West-Afrikaanse land Togo die model staan voor heel Sub-Sahara Afrika.
Besmettingscijfers onbetrouwbaar
Afrikaanse landen rapporteren net als de landen van het rijke Westen regelmatig over het aantal coronabesmettingen. In Togo zijn volgens de officiële cijfers (begin juni) maar enkele honderden mensen besmet en er zijn slechts 13 sterfgevallen door corona. Sommige Afrikaanse landen rapporteren grotere aantallen maar de algemene conclusie uit de cijfers is dat het in Afrika Sub Sahara erg meevalt met het effect op de gezondheid. Maar die cijfers zeggen eigenlijk niets want er wordt nauwelijks getest en de gezondheidsautoriteiten hebben sowieso weinig zicht op de doodsoorzaak van mensen in Afrika.
Beste gelovige, hier vindt u het protocol waar we ons in de Gerardus Majellakerk aan houden.
U dient het wel te kennen en in ieder geval een keer doorgelezen te hebben.
U kunt ook een geprinte versie in de kerk vinden die u kunt meenemen.
Wij wensen u een gezegende viering toe.
Column diaken Jouke Schat
Kind zijn in deze tijd is waarachtig geen sinecure. In het jaarrapport 2017 van de Europese organisatie “Missing children”[1] staat dat in Europa elke 2 minuten een kind verdwijnt. Elke 2 minuten een kind weg! Dat is niet omdat het kind het thuis of op school of bij het buitenspelen zo leuk heeft. Weliswaar komt de meerderheid van de kinderen wel weer boven water maar minstens een vijfde blijft weg. En van de kinderen die (al dan niet vrijwillig) terugkomen, is het overgrote deel getraumatiseerd. Veel kinderen waren waarschijnlijk al getraumatiseerd vóór ze wegliepen. Vaak is het trauma de reden voor het weglopen. Want er zijn veel bedreigingen voor een kind dat normaal gesproken in vrede en vreugde moet kunnen opgroeien: mishandeling, (seksuele) uitbuiting, armoede, ontvoering. Kunnen U en ik als eenvoudige katholieken misschien iets doen, wij die van onze Voorganger hebben geleerd hoe belangrijk kinderen zijn voor onze wereld en voor onszelf?
Column diaken Jouke Schat
Wat de coronatijd nog eens pijnlijk duidelijk maakt is dat we ons terugtrekken binnen onze kleine kring van bekenden (familie, vrienden, buren) en dat de buitenwereld steeds verder weg is komen te liggen. Dat is overigens al enkele jaren een trend: wij verdedigen onze eigen welvaart en veiligheid en iedereen buiten Nederland – of in ieder geval buiten het fort Europa – moet het in principe zelf uitzoeken. Zelfredzaamheid heet dat. Ontwikkelingshulp is daarom ook niet meer populair, het Nederlandse budget daalde in één klap met € 1 miljard. En vluchtelingen moeten buiten de deur worden gehouden. We gaan zelfs zover dat we kinderen die hier al jaren wonen, terugsturen naar het land waar hun ouders vandaan komen, ook als ze de taal niet spreken en de gewoonten niet kennen. De kwalijke invloed van populisten trekt een grauwsluier over ons mededogen. Hoe zit het ook al weer met het verhaal van die naasten lief hebben?
Nieuws
De Broeders van Sint Jan hebben hun leven aan God gewijd, ten dienste van God en hun naasten. Zij willen leven volgens het Evangelie van Jezus Christus en zich door hun gebed en hun activiteiten inzetten voor jong en oud.